Ρεκβιέμ για την "Αριστερά της ευθύνης"

Προσθήκη λεζάντας

ΤΟ ΕΚΤΡΩΜΑΤΙΚΟ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΕΠΙΣΦΡΑΓΙΖΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΑΥΤΑΠΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΣΥΡΙΖΑ

Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΚΑΤΡΙΒΑΝΟΥ ΚΑΙ Η ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΥΝΕΛ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΜΑΤΑΙΩΣΗΣ

Η υπερψήφιση του εκτρωματικού πολυνομοσχέδιου από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ επισφραγίζει με τελεσίδικο τρόπο τη μετάλλαξη αυτού του κόμματος σε βασικό πυλώνα του μνημονιακού καθεστώτος και αποτελεί τη χαριστική βολή στις όποιες αυταπάτες για τα περιθώρια αντιστάσεων από τους κόλπους του.

Η σημασία του πολυνομοσχεδίου ξεπερνά κατά πολύ τα προηγούμενα, βαριά για τα λαϊκά στρώματα μέτρα του τρίτου μνημονίου, ακόμη και το ασφαλιστικό νομοσχέδιο του Γ. Κατρούγκαλου. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισαν χθες απλώς κάποια μέτρα περαιτέρω ακρωτηριασμού των λαϊκών εισοδημάτων, τα οποία ενδεχομένως θα μπορούσαν αργότερα να διορθωθούν σε μια πιο ευνοϊκή οικονομική συγκυρία (ενδεχόμενο καθαρά θεωρητικό, βέβαια, καθώς τα μνημονιακά μέτρα επιτείνουν την ήδη δραματική υφεσιακή καταστολή της οικονομίας). Αντίθετα, το πολυνομοσχέδιο διαμορφώνει μακροπρόθεσμα ένα καθεστώς κατάργησης και των τελευταίων ψηγμάτων κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (με τον περίφημο αυτόματο “κόφτη” και την παράδοση των δημοσίων εσόδων στις “ανεξάρτητες αρχές”) και την πλήρη παράδοση του δημόσιου πλούτου, για... 99 χρόνια, στην τρόικα μέσω του διαβόητου υπερταμείου ιδιωτικοποιήσεων.

Η κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ πέτυχαν αυτό που δεν είχαν καταφέρει οι μνημονιακές κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά: τη μακροπρόθεσμη θωράκιση ενός οιωνεί αποικιακού καθεστώτος, που εξανεμίζει κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας, υποθηκεύοντας το μέλλον των σημερινών και των μελλοντικών γενιών. Από αυτή την άποψη, η άρνηση της Βασιλικής Κατριβάνου να υπερψηφίσει τις δύο καθοριστικές ρυθμίσεις του πολυνομοσχεδίου, τον “κόφτη” και το υπεραταμείο, όπως και η παραίτησή της από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί στοιχειώδη πράξη πολιτικής εντιμότητας, η οποία ασφαλώς απηχεί τα συναισθήματα μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων του κυβερνώντος κόμματος.

Το ζητούμενο, όμως, σε αυτές τις πολύ κρίσιμες για τον λαό και τόπο στιγμές δεν είναι απλώς να διασώσει κανείς, σε ατομικό επίπεδο, την τιμή του. Το ζητούμενο για όλους τους αγωνιστές είναι να διασώσουμε όλοι μαζί τη συλλογική τιμή της Αριστεράς, που κινδυνεύει να γίνει έννοια κακόφημη, ιδιαίτερα στα μάτια των νεώτερων γενιών, μαζί με την ελπίδα για μια λυτρωτική έξοδο από το σκοτεινό τούνελ της απογοήτευσης και της συλλογικής ματαίωσης.

Προκαλεί πραγματική θλίψη να βλέπει κανείς όχι κάποιους καριερίστες και αριβίστες, που ανέβηκαν την τελευταία στιγμή στο βαγόνι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ανθρώπους που έβαλαν το κεφάλι τους στο ντορβά στην αντιδικτατορική πάλη, όπως και νεώτερους αγωνιστές που συμμετείχαν ενεργά στα κινήματα των προηγούμενων χρόνων, να καταπίνουν αδιαμαρτύρητα τις... 5.000 σελίδες αυτού του νομοθετικού εκτρώματος, κάποιοι από αυτούς μάλιστα να επιχειρηματολογούν με πάθος υπέρ της υπερψήφισής του, από το βήμα της Βουλής ή στα τηλεοπτικά κανάλια. Και να καταχειροκροτούν τον αρχηγό τους, Αλέξη Τσίπρα, όταν υπενθύμιζε στη Ντόρα Μπακογιάννη ότι το επονείδιστο υπερταμείο, που αυτός μας φόρτωσε, ήταν... δική της ιδέα, ή όταν ανερυθρίαστα τόνιζε ότι η υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου στέλνει μήνυμα στους δανειστές πως αυτή η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να υλοποιήσει μέχρι κεραίας το τρίτο μνημόνιο που υπέγραψε μαζί τους.

Σε μια αξιοθρήνητη απόπειρα να βρουν μια κάποια δικαιολογία, οι “θεωρητικοί” της ταπεινωτικής συνθηκολόγησης οχυρώνονται πίσω από το σχήμα που θέλει την “ηθική της ευθύνης” να έχει το προβάδισμα απέναντι στην “ηθική των πεποιθήσεων”. Τόσο εύκολα, μπορεί λοιπόν κανείς να θεωρεί ότι μια ανώτερη “ηθική της ευθύνης” μας επιτρέπει να τσαλαπατάμε κάθε μέρα τις “πεποιθήσεις” μας, κάτι που ούτε καν ένας Μακιαβέλι δεν θα διανοούνταν να διατυπώσει με τόσο ωμό τρόπο. Δεν λησμονούν, βέβαια, ότι ήταν ο Φώτης Κουβέλης εκείνος που πρώτος σήκωσε τη σημαία της “Αριστεράς της ευθύνης” και ότι μ' αυτή τη σημαία μπήκε “υπερήφανος” και βγήκε εκμηδενισμένος από την κυβέρνηση Παπαδήμου. Γιατί άραγε, ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ, που έχει μεταλλαχθεί πλέον σε μια μεγάλη ΔΗΜΑΡ, θα έχει καλύτερη τύχη;

Η τελευταία γραμμή άμυνας των ανθρώπων που πασχίζουν να δικαιολογήσουν, στους ψηφοφόρους τους και κυρίως στον εαυτό τους, το επονείδιστο “ναι σε όλα” είναι ότι “δεν υπάρχει εναλλακτική λύση”, ότι ο εχθρός, δηλαδή η Νέα Δημοκρατία του Κυρ. Μητσοτάκη, είναι προ των πυλών και ότι, επί τέλους, δεν μπορούν να πάρουν την ευθύνη να υπονομεύσουν το ίδιο τους το κόμμα. Πολύ φτηνό άλλοθι για μια πολύ αξιοθρήνητη στάση. Οι πάντες γνωρίζουν ότι στο όνομα της κακώς νοούμενης “κομματικότητας” έχουν διαπραχτεί και δικαιολογηθεί τα χειρότερα εγκλήματα στην ιστορία του κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος. Οι αριστεροί αγωνιστές που σέβονταν τον εαυτό τους έβλεπαν πάντα το κόμμα τους όχι σαν αυτοσκοπό, αλλά σαν μέσο για την υπέρτερη υπόθεση, το δίκιο και τη χειραφέτηση του εργαζόμενου ανθρώπου. Δόγματα του τύπου “στο σωστό και το λάθος, πάντα με την πατρίδα μου/ με το κόμμα μου” ήταν πάντα η πολεμική κραυγή όσων οδηγούσαν στη σφαγή και τον εκμηδενισμό τα μεγαλύτερα ιστορικά ρεύματα της Αριστεράς.

Ο κύκλος που άνοιξε με τη μνημονιακή στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, το περσινό καλοκαίρι, έκλεισε οριστικά χθες. Ένας καινούργιος κύκλος ανασύνταξης, αντίστασης και ανατροπής ανοίγει μπροστά μας. Όσοι διαχώρισαν, περισσότερο ή λιγότερο έγκαιρα, περισσότερο ή λιγότερο αποφασιστικά, τη θέση τους από το έγκλημα διαρκείας σε βάρος του λαού και της Αριστεράς, επωμίζονται μεγάλες ευθύνες για την επεξεργασία της ριζοσπαστικής, εναλλακτικής λύσης που χρειάζεται ο τόπος μας και για τη συγκρότηση ενός μεγάλου μετώπου, που θα της δώσει αξιοπιστία, δύναμη και προοπτική νίκης. Σ' αυτό πεδίο θα κριθούμε όλοι.

Α.Θ.
Πηγή Τμήματος Ειδήσεων:
Βαρνάβας όμορφος τόπος να μένεις, δύσκολος να ζεις..